Samenvatting

Artrose is de meest voorkomende en duurste gewrichtsziekte met hoge morbiditeit en enorme nadelige socio-economische gevolgen. Volgens het huidige whole-organ-concept is artrose een aandoening van het gehele gewricht waarbij meerdere gewrichtsweefsels zijn betrokken. Conventioneel röntgenonderzoek is meestal het eerste beeldvormende onderzoek dat wordt toegepast, maar is alleen geschikt om botstructuren te beoordelen en ongevoelig voor vroege artrose en vroege artrotische veranderingen. Magnetic Resonance Imaging (MRI) is een geschikte radiologische modaliteit voor artrose, omdat kraakbeen direct gevisualiseerd wordt en ook andere betrokken weefsels kunnen worden beoordeeld. Diverse semi-kwantitatieve scoringsmethoden zijn ontwikkeld voor artrose op MRI, waarbij onder andere kraakbeenschade, osteofyten, beenmerglaesies en meniscusafwijkingen worden geïnventariseerd. Hoewel in de dagelijkse praktijk onhaalbaar, bieden deze scoringsmethoden aan de klinisch radioloog een nuttige kapstok om de verslaglegging van MRI bij patiënten met artrose te verbeteren. Geavanceerde kwantitatieve MRI-technieken voor artrose zijn veelbelovend en zullen in de toekomst waarschijnlijk vaker worden ingezet in wetenschappelijk onderzoek en in de klinische praktijk.